Papa Roach - Burn

Podoba mi się teledysk i tekst. Też mam taką jedną osobę, właściwie, to podobnie... A poza tym, kooocham ogień *q*

"Odszedłeś aniele"

Uśmiech tysiąca mych snów, wyraz miłości i czułości, oczy pełne ciepła i… Naiwności…

Oh, dlaczego…? Dlaczego…?

Dłonie na mojej twarzy, badające mnie, sprawdzające, wyzbywające się strachu przede mną…

Dlaczego…?

Włosy opadają na czoło, zarumieniona twarz ukryta w dłoniach,  przy wyznawaniu „Kocham, kocham nad życie”

Nad życie…

Dlaczego…?

Fala zakłóca spokój delikatnej powierzchni jeziora.

Me zdrętwiałe niczym przebite trucizną usta niespodzianie otwierają się niemym okrzyku „Nie!”. Ja mówię to na głos? Oczy okryte żałobną warstwą spływającą powoli po moich policzkach…

Ciężkie powieki opadają zakrywając drzwi do Twej duszy. Już na zawsze. Jesteś już tam, na górze. Już nie ujrzę tego uśmiechu. Już nie szepnę wprost do Twego ucha „kochanie” a Ty więcej się przy tym nie zarumienisz, nie zachichoczesz cicho niczym aniołek mego serca.

Dlaczego musiałeś odejść? Kochałem Cię, a ludzie mi Cię zabrali. Zabrali, bo nie rozumieli, że się kochamy…

Zabrali i moje życie wraz z odebraniem Twojego,  ja też już nie żyję…

Tak mi dzisiaj jakoś smutno, za dużo się naczytałam o naszym kraju... Za dużo polityki.... Za dużo problemów i moich i moich bliskich... Zbyt mało zrozumienia... A dodatkowo sama się dobijam tymi smutnymi i upiornymi piosenkami... What should I do...? :C

"Kim jestem? Zabierz mnie z powrotem!"

Siedząc na łóżku wieczorem, myśląc wciąż o jednym i tym samym.

Kim ja jestem?

Nie ważne jak bardzo się staram, moje myśli i tak krążą wokół tego krótkiego zdania, które wypala w moim sercu dziurę, niczym lekko rzucony, płonący list...

Kim ja jestem?

Jestem w obcym ciele, dusza jest moja, ale ciało nie!

Krzyczę w agonii, po policzkach ściekają słone krople. Zaciskam powieki próbując się uspokoić, ale jest już zbyt późno.

Nie mam swojej rodziny, nie mam swoich bliskich! Ci którzy są tutaj są mi obcy! To rodzice tego ciała, nie duszy! Nie znam ich, jednak wciąż udaję, że wszystko jest w porządku.

Tak naprawdę w głowie krzyczę: NIC NIE JEST W PORZĄDKU!

Co mam zrobić? Moja miłość jest daleko stąd! W moim prawdziwym życiu, tutaj go nie ma! Co mam zrobić?

Gorzko rzucona myśl sprawiła, że cały zapłakany sięgam po żyletkę, którą co wieczór chowam pod poduszką.

Chłodno błyszczące ostrze zbliżone do mej ręki. Nagle zauważam, że żyły są bardzo widoczne pod bladą skórą. Widzę dokładnie każdą.. Zbliżam ostrze jeszcze bardziej, już dotyka mojego nadgarstka. Zaczynam powoli przecinać skórę…

Co to? Czuję dotyk na swej ręce. Ktoś wyrywa z mej dłoni żyletkę. Czuję dotyk na skroni, ktoś odgarnia moje włosy z mokrej od łez twarzy. Delikatnie pieści moją skroń. Składa ulotny pocałunek na moim policzku. Jest tu duszą, nie ciałem… Jego ciało jest daleko stąd… Jednak wiem, że mnie kocha i… Muszę z nim być!

Znów łapię za żyletkę, szarpiemy się. On nie chce widzieć mojej śmierci… Wiem o tym, on nie wierzy, że się uda, ale ja wierzę. Jeszcze wrócę, C. Kocham cię…

Takie tam... Byłabym wdzięczna za szczerą opinię :)

Niebo płacze nad naszym światem, ma dość...

Czy odebrałbyś im miłość?

Im częściej o sobie myślę tym częściej dochodzę do jednego wniosku...

 I should...